O świcie drzwi się zamykają. Jasny marmur zatrzymał odurzające ciepło dnia. Wydaje się, że bujny ogród jest kojący, a drzewa otwierają ramiona. Pustynna noc skrada się pod arkadami, a ogród wydaje się być otoczony niszami. Ktoś bezszelestnie przechodzi przez ciemność. Słychać subtelny dźwięk tkaniny układającej się jak płaszcz nad dyskretnym odgłosem patyny skóry. Sylwetka powoli i wyniośle unosi się w wyciszonym ogrodzie. Może to Abramad... Ciężkie drzwi otwierają się i wpada przez nie promyk światła. Dumny cień pokrywa kamień w smudze złotego światła. Znika. Podnieś wzrok w kierunku siedmiu okien pałacu otwartych jak wielkie czarne oczy. W cichej ciemności ktoś stoi twarzą do pustyni.