Het zwakke uiterlijk van de afnemende maan verdwijnt totdat er alleen maar ondoordringbare zwartheid boven het grasland is. Een kudde herten durft voorlopig in de uitgestrektheid. Hoewel hun lange nek de neiging heeft om te eten, blijven hun delicate benen gespannen om te vluchten. In de buurt dringt glanzend goud door in de glanzende, en zijdeachtige oren worden stijf en reageren op het minste beven. De tijger aarzelt, gezien zijn prooi, een moment van kwetsbaarheid. Hij springt in een naadloze beweging en duikt op zijn slachtoffer, waarbij zijn scheermesscherpbuizen diep in de keel van het hert boren. Wanneer het leven van de hert verdwijnt, is zijn kudde al verdwenen en 's nachts verdwenen.