Henri Frapin geeft er de voorkeur aan zijn voorjaarsseizoen op zondag door te brengen in de tuin van zijn pand, dat werd gebouwd in 1702 en zich boven het productiegebied bevindt. Hij denkt aan de regio met zijn bossen, rivieren en weiden waarin hij is geboren en dat is in zijn bloed. Hij ziet haar als zijn huis, dat het gezin sinds 1889 heeft beheerd. Zijn favoriete tijd kwam toen hij zijn zoon ontmoet rond 11.00 uur wanneer de stralen van de zon het bos boven Segonzac verwarmen. Het schaakbord is klaar, zijn zoon zit en hervat de metaforische strijd met zijn vader in de geneugten van het spel. De zon verwarmt de citrusvruchten die rijpen op de tafel in de schaal, terwijl hun bloemen en lelies langs het pad naar het slot liggen, hun dooi gooien en de lucht openen met hun geuren.